Gister zat ik na mijn werk half tv te kijken half de
reclamefolders door te bladeren en ondertussen mijn eigen in elkaar geflansde tapas (ok. restjes) met
een slok rode wijn weg te werken. Per toeval hoorde ik de weervrouw iets zeggen
waardoor ik per abuis al mijn andere activiteiten stopte. Subir. Had ik dat nou
goed gehoord? Ja. Subir. Ze herhaalde het nog eens. Toen ik beter keek zag ik
er ook een zonnetje bij staan met een rood pijltje dat omhoog wees. De
temperaturen gaan omhoog. Ik had het goed verstaan. Geen reden om aan mezelf te
twijfelen. Na bijna 6 weken lang 20uur per week Spaanse les te hebben gehad, mag ik
met enige trots zeggen dat ik de weervrouw heel goed begrijp. Netzoals Erwin Krol. Alleen heeft de Spaanse vrouwelijke variant veel beter weer te melden. Ja, het was op dit moment dat ik ineens
realiseerde dat ik met sprongen vooruit was gegaan. Een taal leren lijkt
misschien traag te gaan, geloof me, wat je in 20uur (een normale intensieve
cursus bij Tía Tula) in 1 week behandeld staat gelijk aan pak en beet een 10 weekse
avondcursus in Nederland. Een intensieve crashcourse.
Maar wanneer heb je door
dat Spaans je eigen wordt? Als je aan een nieuw lesboek begint? Als het
alledaagse leven zo vanzelfsprekend wordt en je het je niet realiseert. Als het
logisch is en je bijna op de automatische piloot luistert, leest en praat. Als exotische
doch onverstaanbare klanken ineens begrijpelijke woorden vormen. Als je
onopgemerkt het gesprek van je buurvrouw verstaat. Als een plátano ineens een heel logisch woord is voor een banaan. Als je
zonder enige moeite verteld wat je gisteren hebt gedaan. Als je ook een keer het
grapje begrijpt van je collega’s. Als je aan de aardige koffiejongen tegenover
de school waar ik trouw mijn cafe solo kom halen, een praatje kan maken, vertel dat
je zo moet gaan werken en hij glimlachend verteld dat hij over 10 min. juist
klaar is – en ja dat is een hele vooruitgang na mijn stugge begin van ‘un cafe
solo por favor’. Llevar? QUE? Vingerwijzend naar de overkant. Aha koffie to go!
Hmm. Sí.
Als je ineens tijdens de klas wat diepegaandere gesprekken hebt over cultuur,
geschiedenis en wat nog meer. Als je denkt en droomt in het Spaans. Als je
ineens begrijpt waarom Juanes over een camisa negra zingt. Als je begrijpt dat
de meest rare woorden gewoon vervormingen van onregelmatige werkwoorden in
verschillende tijden zijn. Als je doorgaans Engelse gesprekken met je Spaanstalige
huisgenoot ineens automatisch in Spaans overgaan. Als je de imperativo herkent
en begrijpt als je de bereidingsinstructies van een pak eten leest. Stel dat de
stijgende temperaturen gelijk staan aan mijn Spaanse verbeteringen. Als dat zou
betekenen dat ik ooit het juiste gebruik van de preterito imperfecto en de preterito indefinido onder de knie krijg…J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten