Lunes de Aguas

Lunes de Aguas is een lokale traditionele feestdag in Salamanca, waarschijnlijk wel de meest gekende en geliefde bij de inwoners. De traditie bestaat erin om naar het platteland of naar de rivier te gaan om samen vrienden of familie te lunchen. Het traditionele eten is “hornazo”, een soort gebak gevuld met typisch eten van Salamanca zoals: chorizo, lomo, eieren enz. Meestal worden ze gegeten met “empanadas”, die een beetje dunner zijn en opgevuld met verschillende vullingen (tonijn, ham en kaas), Spaanse omelet en broodjes. En dit is meestal gecombineerd met wijn, bier en andere dranken.

 

Typische beelden van deze dag zijn groepen jongeren, geladen met zakken eten en drank en lange rijen mensen die uit bakkerijen komen, allemaal op zoek naar hornazo. ’s Avonds is het normaal om verlaten straten te zien in Salamanca omdat iedereen zich in een park of in de groene omgeving van de stad bevindt. Later zijn er dan gewoonlijk files en chaos in de bus- en treinstations als iedereen terug naar huis gaat. Heel vaak regent het op deze dag en dit is natuurlijk jammer, maar het is wel normaal aangezien de lente begint. Gelukkig was het dit jaar niet het geval!

 

De oorsprong van deze traditie is dat Salamanca jaren geleden geregeerd werd door moralen en strikte katholieke gewoontes, net zoals de rest van Spanje. Tijdens de periode die vooraf ging aan de lente werden de prostituees weggestuurd uit de stad. Ze werden naar de overkant van de rivier gebracht waar ze gedurende twee maanden in het Huis van Mancebía verbleven. Het werd gebouwd op het einde van de XV eeuw en werd geleid door “de vader van de prostituees” die plaatselijk bekend was wegens zijn geloof. De maandag na paasmaandag eindigde het ballingschap en de studenten en mannen van de stad – waarschijnlijk alleen de single mannen… - staken de rivier over om ze terug te halen terwijl ze lunchten op de oever van de Tormes, vooral met hornazo en wijn.

 

Natuurlijk is het gedeelte van de traditie met de prostituees al lang achterwege gelaten en het enige deel dat nog bestaat is de picknick. Dit verdraaid een paar van Cicero’s beroemde citaten: andere tijden, andere gewoonten. Maar het blijft dezelfde hornazo natuurlijk (mis het niet!).

 

Zoals je kan zien in de foto hierboven viert Tía Tula deze dag met de studenten, voorzichtig de regels van deze dag volgend: in groepjes op het gras zitten om hornazo te eten. We zijn ervan overtuigd dat ze zowel van de traditie als van de hornazo genoten. Deze dingen zijn universeel!